Nasze dzwony mają piękny dźwięk. Dzięki konsultacjom na miejscu, wspólnie z księdzem proboszczem określamy odpowiednią głośność, która pozwala w pełni wykorzystać instrument, ale harmonijnie współgra z otoczeniem.
Często spotyka się informację, że dzwony należą do grupy instrumentów zwanych idiofonami, w których dźwięk powstaje w czasie wibracji wywołanej uderzeniem ( w tym wypadku uderzeniem serca w czaszę dzwonu). Ale co to dokładnie znaczy ?
Aby zrozumieć jak powstaje dźwięk dzwonu trzeba zwrócić uwagę, że instrument ten składa się z szeregu nałożonych na siebie pierścieni o różnej średnicy i grubości (patrz profil dzownu). Gdy zaczyna się kołysać, serce uderza rytmicznie w najgrubszy z nich. Pierścień odkształca się nieznacznie zapoczątkowując drgania, które przekazywane są do kolejnych pierścieni w górę czaszy. W krótkim czasie każdy z nich drga z odrobinę odmienną częstotliwością i intensywnością, wydając inny ton. Tony wzbudzone w różnych partiach dzwonu nakładają się i łączą ze sobą tworząc harmonię. Ton, który słyszymy jako najbardziej wybijający się (np. dzwon o tonie „a”) nazywa się „tonem głównym”, ale do niego dołączają kolejne, które w naszym uchu zlewają się w jeden. Na tym właśnie polega wyjątkowość dzwonu jako instrumentu, który wydaje z siebie nie jeden, a szereg tonów układających się w przyjemne dla ucha brzmienie.